Кәкімбек Салықов 1932 жылдың 22 қаңтарында Айыртау ауданы Сырымбет ауылында туған.

Мәскеудің Түсті металдар және алтын институтын тамамдағаннан кейін ол ұзақ жылдар шахтада еңбек еткен, содан кейін партиялық жұмысқа ауысқан.

2010 жылдың 26 мамырында петропавлдық ақын, көсемсөзші, Қазақстанның құрметті журналисі, КСРО және Қазақстан Жазушылар одағының мүшесі, Журналистер одағы сыйлығыныңиегері Владимир Георгиевич Шестериков қайтыс болған еді.

Ол облыстық "Северный Қазахстан" газетінде қызмет істеді, өңірлік әдеби-көркем журнал "Провинцияның" бас редакторы және Астанада шығарылатын "Нива" журналының редакциялық алқасының мүшесі болды. Владимир Георгиевич — 9 жыр жинағының авторы.

2014 жылы, ақынның туғанына 75 жыл толуына арнап "Северный Казахстан" баспасы оның "Чтоб светилась душа" атты өлеңдер жинағын шығарды. Жинаққа ақынның әр жылдары жазылған таңдамалы өлеңдері енгізілді.

В.Шестериков — ақын ғана емес, сан қырлы дарын иесі. Ол зерделі өлкетанушы да еді. Оның өңіріміздің тұғыры биік тұлғаларына арналған зерттеулері, мақалалары көпшілікке жақсы таныс. Зерттеуші өлкетануда әдеби шығармашылықтың тарихын тереңжәнежан-жақты зерделеді.

Ақын да — өз дәуірінің, өз заманының, өз уақытының перзенті. Өзегін жарып шыққан өлеңдерінде ақын оқырманымен сырласады, мұңдасады, үндеседі. Осы тұрғыдан келгенде ақын Есләм Зікібаевты бұрын жақын араласып, бірге қатар жүрмеген адамның да танып-білуі өміршең өлеңдері арқылы мүмкін болмақ. Солтүстік өңірінде сонау Қожаберген жырау, Сегіз сері, Біржан сал, Шал ақындардан тамыр тартқан, кешегі Мағжан Жұмабаев, Сәбит Мұқанов, Ғабит Мүсірепов, Сафуан Шаймерденов, Ермек Қонарбаев, т.б. жалғастырған ақындық, жазушылық өнердің көш-керуенінде алашқа аты белгілі ақын, аудармашы Есләм Зікібаевтың да қалдырған ізі сайрап жатыр.

Уақытта тоқтау жоқ. Қазақ әдебиетінің көрнекті өкілі, қарымды қаламгер белгілі қайраткер, арлы азамат, танымал тұлға, жерлесіміз Герольд Бельгердің өмірден озғанына да бір жылдың жүзі болып қалды. Бұл, әсіресе, қазақ үшін ауыр қайғы болды. Өйткені, орыс жерінде дүние есігін ашқан ұлты неміс жеті жасар Г. Бельер Екінші дүниежүзілік соғыс басталған жылы отбасымен бірге Қазақстанға жер аударылып, шалғайдағы шағын қазақ ауылынан пана тапқан, ұлтымыздың бел баласына айналып кеткен азамат еді. Ол осында  қазақ мектебінің табалдырығынан аттады, алғаш рет әліппені қолына алды. Қазақтың тілі мен діліне ден қойды, ыстық мекенге деген махаббатын ешқандай сөндірген жоқ аялап өтті.Соңғы рет кездесіп әңгімелескенімізде: "Дәрігерлер менің жүрегімнің жиырма пайызы ғана істеп тұр, — дейді. — Бірнеше рет өліп-тірілдім. Балалық, жастық шағым өткен ауыл жаққа барып-ақ қайтқым келеді. Бірақ денсаулықжібермей  тұр", — деп еді.

Ол тағдырға лағынет айтып, босқа жыланбай, көргенді әке-шешесінің қазақтар алдындағы абырой-беделі арқасында бұла өсті. Мектепте окуға деген кұштарлық танытып, сыныптастарын талайын қазақ тілінен жер қаптырып жүрген оны ауыл адамдары еркелетіп сол кезде-ақ «оқымысты», «білгір бала», кейде қысқартып <<Білгір>> атандырып жіберді. Ал, Бельгер кезде-ақ ақтауға тырысыпты, мектепті алтын медальмен аяқтап шықты.

Ресей тарихында, тіпті, әлемдік тарихта Сталиннің рөлі туралы тиянақты көзқарас әлі қалыптасып болған жоқ. Ресейдің өзінде қоғамдық пікір екіге жарылған.Біреулер үшін ол миллиондаған жазықсыз адамдарды қырып-жойған қанішер, екінші біреулерге Ресейді мемлекет ретінде жер бетінде аман сақтап қалу үшін туған орыс ұлтының "ұлылығына" табынып өткен жанкешті қайраткер.Ал осы жолдардың авторы мен үшін, СОКП қатарында 30 жыл болған бұрынғы коммунист, қазақ тарихын, Ресей тарихын, әлем тарихын, мәдениеті мен әдебиетін бір кісідей білетін, жетпіс беске қарап отырған жорналшы үшін Иосиф Сталин деген кім? Ол — Ресейдегі 1917 жылғы қазан төңкерісі қаһармандарының бірі және аузы дуалы ағылшын айтыпты деген:

 Армысың, ару Ақсуым,
Қалың ед қария мекенім?!
Жағаңа келдім жақсы күн,
Жаңа бір өлең әкелдім.

 Әмина Асқарқызы Шалабаева… Ақын жерлесіміз. Топырақтан тысқары болса, қаңтардың 10-шы жұлдызында бір ғасыр ғұмыр сүріп, 100 жасқа толар еді.
Ақын апамыз Солтүстік Қазақстан облысының Булаев (қазіргі Мағжан Жұмабаев) ауданындағы Ақмола деген ауылда дүниеге келіпті. Көзі қарақты қарттардан естуімше, бұл ауыл ертеректе жойылып кеткен екен. Расында да, тым әріге бойламағанның өзінде, өткен ғасырдың жетпісінші жылдарынан былай Булаев ауданында осындай ауылдың болғанын естімеппін.
Менің Әмина Асқарқызының есімін әуелі естуім — жетпісінші жылдардың соңы. Сол кездері жерлес ақын-жазушылардың шығармаларымен жан-жақты танысуға ықыласым ауып, есімдері аса көп айтыла бермейтін қаламгерлердің, әсіресе, ақындардың өлеңдеріне ден қойған едім.
Осы уақытта жақсы жырларымен көңілге көп үміт ұялатқан марқұм Ерік Асқаров Әмина Шалабаеваның інісі екенін білдім. Ерік марқұмның айтуынша, апасы оның дарынын жастай аңғарып, өзінің ағасы
Мұхаммед-Хафиздің ақ тілегімен баланы Алматыға шақыртып алып, ақындық жолға түсірген.

Желмая уақыт жүрісінен әсте жаңылмайды. Күнді күнге, айды айға, жылды жылға жалғап, зымырап өтіп жатыр. Кеше ғана арамызда ай маңдайы жарқырап, баршамызды даналығымен, даралығымен баурап жүрген, жүзі нұрлы, жүрегі сырлы, жаны жайсаң, көңілі жазирадай кең, ақылшы ағамыз Кәкімбек Салықовтың өмірден озғанына, асыл азаматынан айрылған Сарыарқаның сайын даласының жетімсіреп, қайғының қара шекпенін жамылғанына екі жылдың жүзі болып қалыпты.

 «Наука в наш реальный век — уже не есть туманное отвлечение схоластических умов: она есть самопознание, познание окружающих предметов и сил природы, умение подчинить их своей власти, употребить их для нужд своих и потребностей...
Поэтому стремлением каждого ученого, если он не желает остаться холодным космополитом, а хочет жить одной жизнью со своими соотечественниками, должно быть, кроме старания подвинуть абсолютно вперед человеческое знание, еще и желание нести его сокровища в жизнь народную».
П.П. Семенов-Тян-Шанский

«Для нормального роста народа, на какой бы ступени он ни стоял, необходимы саморазвитие, самозащищение, самоуправление и самоосуждение...
Реформы же насильственные, привитые, основанные на отвлеченных теориях или же взятые из жизни другого народа, составляли до сих пор для человечества величайшие бедствия...»
Чокан Чингизович Валнханов

 Посвящаю светлой памяти моего друга, поэта и ученого Ерлана Ахмаева.

Чокан Валиханов — это имя знакомо мне с раннего детства. Отец мой — Абдыкадыр кари — был родом из Кашгара, в 1934 году он был вынужден покинуть отчий дом, но до конца своих дней тосковал по Родине. Отец много рассказывал о родном городе. В моей памяти хорошо сохранились его рассказы о Кашгаре 20-30-х годов прошлого века. Эти рассказы переплелись в моей памяти с произведениями Ч. Валиханова, которые я внимательно прочитал еще в школьные годы. Я хорошо помню, что в начале 70-х годов мне попала в руки его книга «Избранные произведения», изданная в Алма-Ате под редакцией академика Алькея Маргулана в 1958 году. С этой книгой я не расстаюсь до сих пор. В мою, тогда еще детскую память навсегда вошли его произведения «Западный край китайской империи и г. Кульджа», «Описания пути в Кашгар и обратно в Алатавский округ» и «О состоянии Алтышара или шести восточных городов китайской провинции Нан-Лy (Малой Бухарин)», письма к генералу Г. А. Колпаковско-му. Многие страницы из этих произведений я помню почти наизусть до сих пор. Кашгар и Чокан Валиханов стали для меня почти синонимами. Позже, в студенческие годы, я прочитал и другие произведения ученого о его поездке в Алтышар и Илийский край: «О торговле в Кульдже и Чугу-чаке», «О западном крае китайской империи», «Очерки Джунгарии».

 Чокан Валиханов — выдающийся казахский просветитель-демократ, ученый- востоковед, мыслитель и общественный деятель, оставивший заметный след в истории исследования правовой мысли.

 Возведение в звание бия не обуславливалось у киргиз каким-либо формальным выбором со стороны народа и утверждением со стороны правящей народом власти; только глубокие познания в судебных обычаях, соединенные с ораторским искусством, давали киргизам это почетное звание. Чтобы приобресть имя бия, нужно было киргизу не раз показать перед народом свои юридические знания и свою ораторскую способность. Молва о таких людях быстро распространялась по всей степи, и имя их делалось известным всем и каждому. Таким образом, звание бия было как бы патентом на судебную и адвокатскую практику. Дети лиц, носивших звание биев, имея большую юридическую практику, обыкновенно наследовали знания и вместе с тем и звания своих отцов.

 «...Он поэт от Бога, он впитал поэзию Казахстана с материнским молоком, он не мыслит себя без стихов. Именно поэтому его стихи чисты и честны, они устремлены в вечность». Так известный казахстанский поэт и писатель Дихан Абилев аттестовал Какимбека Салыкова.

22 января - 75 лет со дня рождения поэта и общественного деятеля К. Салыкова
О. СЫСОВА, гл. библиограф библиотеки им. С. Муканова
Какимбек Салыков родился 22 января 1932 года в небольшом ауле Енбек ныне района Шал акына. (По другим сведениям, в селе Казгородок Володарского района (ныне аул Сырымбет Айыртауского района).

  Имя Какимбека Салыкова популярно в народе, его поэзию хорошо знают и в больших городах, и в аулах. Работая в «Казахстанской правде», я часто выезжал по заданию редакции в Улытау. И меня сразу поразила песенность казахского народа. Тогдашний директор совхоза им. Амангельды Алипбек Бекетаев во время сенокоса проводил для участников зеленой жатвы прямо на джайляу концерты художественной самодеятельности. Все слушатели располагались под сенью карагачей у ручья, девушки в нарядных национальных костюмах исполняли песни. Среди них особо запомнилась мне «Жезкиик» — о медной лани, которая мчится на крыльях по степи и несет людям счастье. «Медная лань! В дни, когда меня губит тоска, Мне без тебя и в степной беспредельности тесно». «Кто написал эти прекрасные слова?» — спросил я у Алипбека Бекетаева. И он назвал имя автора песни — Какимбек Салыков. И рассказал о нем.

Какимбеку Салыкову 80 лет. Как сказал Дихан Дбилев, при его занятости он мог бы и не найти времени на стихи; но он поэт от Бога, он впитал поэзию Казахстана с материнским молоком, он не мыслит себя без стихов.

 Под звуки домбры пусть звучит трепетное сердце поэта, умеющего восхищаться красотой этого мира. Читателей уверяю в том, что новый сборник одного из крупнейших современных поэтов Казахстана
Какимбека Салыкова расскажет вам о журчанье чистого родника, полынном запахе казахских степей, о золотых сердцах казахов и каплях пота жезказганских горняков». Это строки народного поэта Казахстана Дихана Абилева из предисловия к прекрасно изданной книге К.Салыкова «Под звуки домбры», вышедшей совсем недавно в Москве, в издательстве «Художественная литература».

 Сегодня нет в Казахстане человека, который бы не знал имени Какимбека Салыкова. Его произведения переведены на русский, узбекский, уйгурский, таджикский и другие языки. Свыше пятисот его стихотворений положили на музыку почти шестьдесят композиторов.
В январе нашему выдающемуся современнику, поэту и государственному деятелисполнилось 75 лет. О Какимбеке Салыкове рассказывает исследователь его творчества Мәдениет қайраткер Серик Тлеубаев, которого связывают с юбиляром долгие годы сотрудничества и дружбы.

 В казахской литературе немало представителей различных специальностей, которые, не отставая от профессиональных литераторов, достигли значительных успехов в своем творчестве и стали гордостью народа. К примеру, Олжас Сулейменов -геолог, Зейн Шашкин - врач, Ильяс Есенберлин - горный инженер. К этой же категории литераторов относится и наш земляк Какимбек Салыков –горны инженер, крупный государственный и общественный дятель, еще во времена Союза ставший широко известным и популярным поэтом.

 Его имя вошло в «Большую Советскую Энциклопедию», «Энциклопедический словарь», различные энциклопедии республики, а также
Северо-Казахстанской области.
О нем написано немало. Если собрать все статьи о Поэте и Гражданине (с большой буквы) Какимбеке Салыкове, получится, наверное, целый том.

 Кабинетінде әлдебір қағаздарды қарап отырып, салиқалы да салмақты ойға берілген ұстаз есіктің қалай ашылғанын да аңғармай қалды.
Қолында шақыру қағазы бар бойшаң жігіттің не мақсатпен келгенін естіп-білген соң оның жүзі қуаныштан бал-бұл жайнап сала берді. Өткен күннің белгісіндей болған жастық дәуреннің небір қызықты сәттері ойға оралды.

 дейді "Тіл жанашыры — 2015" құрмет белгісіне өңірімізден ұсынылған белгілі ғалым, ұстаз Зарқын Тайшыбай.

М.Қозыбаев атындағы Солтүстік Қазақстан мемлекеттік университеті -журналист мамандарын даярлайтын оқу ордаларының бірі. Биыл оның іргесінен алғашқы түлектердің қанат қаққанына 10 жыл толып отыр.

 Герольд Бельгер - человек уникального таланта, создававший свои произведения на трёх языках -казахском, немецком, русском, которого по праву можно назвать верным сыном казахского народа, хотя он по своему происхождению немец, родился в немецкой деревне Мангейль, в бывшей автономной республике немцев Поволжья.